W Regule karmelitańskiej znajdujemy zachętę do pracy, dzięki której człowiek przemienia ten świat i staje się odpowiedzialny za innych i za dobro sobie powierzone. Podczas wakacji bracia klerycy zamieniają się w malarzy, ogrodników i mechaników samochodowych, aby poczuć odpowiedzialność za własny dom:
Reguła karmelitańska, akapit o pracy
Powinniście także wykonywać jakąś pracę, aby szatan znajdował was zawsze zajętych i nie mógł znaleźć żadnego dostępu do waszych dusz wskutek waszej bezczynności. W tym względzie macie przykład i pouczenie u świętego Pawła Apostoła. Jego bowiem ustami przemawiał Chrystus (por. 2 Kor 13, 3). On też został wybrany przez Boga na głosiciela Ewangelii i nauczyciela pogan w wierze i w prawdzie (por. 1 Tm 2, 7). Jeżeli więc będziecie iść za nim, nie możecie pobłądzić. Pisze on: „W trudzie i zmęczeniu przebywaliśmy wśród was, pracując we dnie i w nocy, aby dla nikogo z was nie być ciężarem. Nie jako byśmy nie mieli do tego prawa, lecz po to, aby dać wam samych siebie za przykład do naśladowania. Albowiem gdy byliśmy u was, nakazywaliśmy wam, że jeśli ktoś nie chce pracować, niech też nie je. Słyszymy bowiem, że niektórzy z was postępują niespokojnie, nic nie robiąc. Tym przeto nakazujemy i napominamy ich w Panu Jezusie Chrystusie, aby pracując w milczeniu, swój chleb jedli” (2 Tes 3, 7-12). To jest dobra i święta droga, idźcie nią (por. Iz 30, 21).